Jak wszystko się zaczęło

1909 – rozrusznik elektryczny zastępuje korbę, zawieszenie jednokołowe zwiększa komfort jazdy, przejście od pociągu konnego do pojazdu mechanicznego jest prawie w na wyciągnięcie ręki. Przeciętny mały pojazd kosztuje w tym okresie 5.000 marek, co odpowiada pięciokrotnemu rocznemu wynagrodzeniu robotnika. W tej właśnie wczesnej fazie rozwoju przemysłu samochodowego Bernhard Pierburg i Karl Schmidt zamierzają wziąć udział w skoku ekonomicznym swojej epoki.

Bernhard Pierburg zakłada w Berlinie handel stalą, który realizuje dostawy dla przemysłu motoryzacyjnego. Znający się na automobilach Karl Schmidt poświęca się z kolei początkowo budowie pieców, zdobywa jednak szybko jako klientów konstruktorów pojazdów dzięki swoim wyrobom aluminiowym. Związek z automobilem jest nieprzypadkowy, ojciec Karla Schmidta, Christian Schmidt, był przecież współzałożycielem firmy Neckarsulmer Strickmaschinen Fabrik, który przyjął później nazwę NSU Motorenwerke. Już w roku 1906 Karl Schmidt projektuje w przedsiębiorstwie ojca pierwszy pojazd o nazwie „Original Neckarsulmer Motorenwagen“. W roku 1906 zdobywa też Srebrną Plakietę na trasie 1800-kilometrowego wyścigu Prinz-Heinrich-Fahrt za przejazd z zerową liczbą punktów karnych.

Pochodzący pierwotnie z Duisburga Bernhard Pierburg zakłada w Berlinie wraz z braćmi Heinrichem Hermannem i Wilhelmem w dniu 15 marca 1909 roku handel stalą pod marką Gebr. Pierburg oHG. Wysokogatunkowe stale konstrukcyjne i żeliwa na części do samochodów, samolotów i maszyn szybko prowadzą do sukcesu i utworzenia pierwszych przedstawicielstw. Inflacja i ekonomiczne zawirowania lat 1920-tych szybko jednak wymagają podjęcia dalekosiężnych decyzji. Przekształcenie przedsiębiorstwa w spółkę akcyjną w roku 1923 zapewnia spółce handlowej nowy kapitał.

Dzięki obsługującemu przedsiębiorstwo bankowi (ówczesny Danat-Bank) szybko dochodzi do kontaktu między firmą Pierburg i firmą Arthur Haendler GmbH, dysponującą licencją francuskiej firmy Firma Société Anonyme Solex, wcześniej Goudard & Mennesson, na produkcję i dystrybucję gaźników do silników benzynowych. W roku 1925 Bernhard Pierburg – w międzyczasie wyróżniony tytułem doktora honorowego Politechniki Berlińskiej – przejmuje udziały większościowe w spółce Haendler, tworząc decydujący fundament pod dalszą działalność spółki Pierburg AG.

Negocjacje w sprawie przeniesienia umowy licencyjnej wymagają od Bernharda Pierburga dużych zdolności i obietnicy wysłania syna Alfreda na przeszkolenie w firmie Solex w Paryżu. Ten właśnie osobisty kontakt napełnia licencję życiem i zapewnia solidną podstawę pod ważne pole działalności, które zacznie się szybko rozwijać i pozwoli firmie Pierburg na ugruntowanie swojej renomy jako innowacyjnego poddostawcy przemysłu motoryzacyjnego.

Duch przedsiębiorczości i siła innowacji przeplatają się przez annały rodziny Schmidt z Neckarsulm niczym szlachetna czerwona nić. Od roku 1880 Christian Schmidt prowadzi dalej w Neckarsulm założoną w roku 1873 w Riedlingen an der Donau fabrykę maszyn do szycia, która wypracuje sobie później doskonałą reputację jako producent motocykli i samochodów. Wirusem techniki zarażony jest też jego syn Karl. Po zakończeniu kształcenia w szkole maszynowej w Stuttgarcie i praktykach u Wilhelma Maybacha oraz w biurze konstrukcyjnym Sir Herberta Austona wraca do ojczyzny, gdzie zakłada w roku 1910 zakłady „Deutsche Ölfeuerungswerke Karl Schmidt“. W 1917 r. Schmidt nabywa działkę o powierzchni 50.000 metrów kwadratowych w bezpośrednim sąsiedztwie zakładu NSU i buduje na niej nową fabrykę, w której stosuje opatentowane przez siebie piece do przetapiania odpadów metalowych, szczególnie mało jeszcze wtedy rozpowszechnionego aluminium.

Osobista i przestrzenna bliskość przemysłu motoryzacyjnego szybko pozwala na włączenie do spektrum produktów komponentów z metali lekkich dla NSU. Zastąpienie żeliwa aluminium nie zawsze jest jednak proste. Chociaż tłoki aluminiowe są bardzo cenione ze względu na swój mały ciężar w sportach wyścigowych, odmawia się im początkowo dopuszczenia do ruchu drogowego ze względu na „niedostateczne bezpieczeństwo eksploatacji“. Dopiero intensywne próby metalurgiczne i stworzenie specjalnych stopów przez Karla Schmidta doprowadzają wreszcie w roku 1921 do oficjalnego uznania aluminium za materiał do budowy tłoków.

Tworzy to fundament przyszłej marki Kolbenschmidt.